40’lı yaşların ortasında ve üzerinde olan kesimden, lise ve üniversite öğrencilerinden 30 yaş altı herkesi kapsayan bir yaylım ateş halini alan “Şimdiki gençler saygısız” saldırıları artık bunaltıcı bir hal almış durumda. Özellikle, şimdi saldırdığı yaş aralığını kendisi bu ülkenin en refah içerisindeki dönemi olan 60’lı – 70’li yıllarda yaşayan ve bugün “emeklilik sefası” süren insanların, aynı yaşları ülkenin en karanlık döneminde yaşayan insanlara akıl vermesi en hafif ifadeyle “tuzu kuruluk”tur. Gençliğin bu duruma yönelik öfkesi ise bu kavramın naifliğinin kat kat üzerindedir.
Bahsettiğim bu “saygısızlık” saldırısı toplu taşıma araçlarında yer verme konusunda ağırlık kazanıyor. Ülke tarihinin en insanlık dışı çalışma koşullarında kuralsız bir kan emici düzenin çarkları içinde açlık sınırının altında hatta, alın terinin karşılığı ödenmeden hayatları çalınan, ruhları ve bedenleri sömürülen gençlere bir de keyfi için gezip tozan ve gençlere bu kötü koşullardaki ülkeyi bırakan ihtiyarların “saygısızlık” saldırıları tam bir cinnet sebebidir. İşten çıktıklarında ruhen ve fiziken ayakta duracak halı olmayan gencin nefes almak için oturduğu toplu taşıma aracı koltuğuna da göz dikmek o gencin son sığınak noktasına saldırmaktır. Bu noktada hayatta her şeyin üzerine geldiği gencin yöneleceği agresifliği “saygısızlık” olarak tanımlamaksa yine en hafif ifadeyle keyfi bir sahtekarlık ya da vicdansızlıktır.
Bu saygısızlığın ve sahtekarlığın temelinde ise gerek iş hayatında, gerek siyaset hayatında, gerekse de sosyal hayatta gençliği doğal hizmetçi ve adeta bir ırgat görmek yatıyor.
Şunu açıkça söylemek gerekir ki, “şimdiki gençlik”, ne keyfi için gece saat 01.00’de metrobüste gezen ihtiyarlara, ne kendilerini “ırgat” gören “lider”lere, ne de kendi kanlarını emenlere boyun eğmeyecek!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder